Villancicos del Año Nuevo (Κάλαντα Πρωτοχρονιάς)

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά
ψηλή μου δεντρολιβανιά
κι αρχή, κι αρχή καλός μας χρόνος
εκκλησιά - εκκλησιά με τ' άγιο θρόνος.

Αρχή που βγήκε ο Χριστός
Άγιος και Πνευματικός,
στη γη - στη γη να περπατήσει
και να μας - και να μας καλοκαρδίσει.

Άγιος Βασίλης έρχεται,
κι όλους μας καταδέχεται
από - από την Καισαρεία,
συ'σ'αρχό - συ'σ'αρχόντισσα κυρία.

Βαστά εικόνα και χαρτί
ζαχαρωκάντιο ζυμωτή
Χαρτί - χαρτί και καλαμάρι
Δες και με - δες και με το παλικάρι.

Το καλαμάρι έγραφε
τη μοίρα μου την έγραφε
και το - και το χαρτί ομίλει
Άγιε μου - Άγιε μου καλέ Βασίλη.
 
Σ'αυτό το σπίτι που'ρθαμε
πέτρα - πέτρα να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού
χίλια - χίλια χρόνια να ζήσει.

Villancicos de Navidad (Κάλαντα Χριστουγέννων)

Καλήν εσπέραν άρχοντες
κι αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την θεία γέννηση
να πω στ΄ αρχοντικό σας

Χριστός γεννάται σήμερον
εν Βηθλεέμ τη πόλη,
οι ουρανοί αγάλλονται
χαίρει η φύσις όλη.

Εν τω σπηλαίω τίκτεται
εν φάτνη των αλόγων,
ο βασιλεύς των ουρανών
και ποιητής των όλων.

Εκ της Περσίας έρχονται
τρεις Μάγοι με τα δώρα
άστρο λαμπρό τους οδηγεί,
χωρίς να λείψει ώρα.

Σ' αυτό το σπίτι που 'ρθαμε,
πέτρα να μην ραγίσει,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χίλιους χρόνους να ζήσει.

La estrella de Navidad (Το αστέρι των Χριστουγέννων)

        Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στον ουρανό ένα αστεράκι. Βαριόταν όμως να κάνει κάθε βράδυ τα ίδια και τα ίδια. Μια μέρα λοιπόν, που ο ήλιος έλαμπε και κανένας δεν μπορούσε να το δει, το αστεράκι το 'σκασε από το σπίτι του.

        Στριφογύρισε, στριφογύρισε και κάποτε έφτασε πάνω απ' τη Γη.

Αυτό που δεν ήξερε το αστεράκι ήταν ότι τώρα το έβλεπαν κι οι άνθρωποι από τη Γη.

- Ανακαλύψαμε, είπαν, ένα νέο αστέρι. Και του έδωσαν κι ένα όνομα. Το ονόμασαν Βιγαδεζή.

Το αστεράκι όμως γρήγορα βαρέθηκε να βλέπει μόνο δέντρα, πλοία και τους ελέφαντες στην Ινδία. Πλησίασε, λοιπόν, λίγο περισσότερο.

Τώρα έβλεπε και τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι γεμάτοι θαυμασμό έβλεπαν αυτό το υπέρλαμπρο άστρο.

- Δεν μπορεί, έλεγαν, κάτι θα συμβεί στον κόσμο. Κάτι πολύ καλό. Αλλιώς, γιατί να φανεί αυτό το αστέρι.

Στο αστέρι άρεσαν πολύ οι παράξενοι άνθρωποι. Παρατηρούσε, λοιπόν, εδώ και λίγες μέρες τρεις ανθρώπους που περπατούσαν στην έρημο. Περπατούσαν και περπατούσαν. Κάτι κρατούσαν στα χέρια τους και προχωρούσαν κοιτάζοντας κάπου κάπου τον ουρανό.

Μια νύχτα, το αστεράκι είδε άλλους δύο παράξενους ανθρώπους. Έναν άντρα και μια γυναίκα. Κι ένα γαϊδουράκι. Φαινόντουσαν κουρασμένοι και πήγαιναν πολύ αργά.

Το αστεράκι πλησίασε λίγο περισσότερο. Η λάμψη του μεγάλωσε. Το αστεράκι είδε τη γυναίκα να κατεβαίνει από το γαϊδουράκι. Κρατούσε την κοιλιά της που ήταν μεγάλη και στρογγυλή. Άραγε αυτή η γυναίκα θα γεννούσε εκεί στην ερημιά μόνη της; Το αστεράκι ανήσυχο πλησίασε ακόμη περισσότερο.

Η γυναίκα μπήκε σε μια σπηλιά της ερήμου. Ο άντρας στάθηκε απέξω. Όταν ακούστηκε το πρώτο κλάμα του μωρού, το αστεράκι ένιωσε την καρδιά του να σπαρταράει από χαρά. Αχ, πόσο ήθελε να δει αυτό το μωράκι. Πλησίασε ακόμη λίγο. Όλη η έρημος γύρω φωτίστηκε σαν να 'ταν μέρα.

Είδε μέσα στη σπηλιά τους τρεις γέροντες γονατιστούς μπροστά σε μια φάτνη, να προσφέρουν στο μωράκι σμύρνα, χρυσό και λιβάνι. 

Ένα φως ξεχυνόταν γύρω από τη φάτνη και φώτιζε το ήρεμο πρόσωπο της μητέρας του μωρού. Το αστεράκι πρόλαβε να δει τα μάτια του μωρού που το κοίταζαν γλυκά. Τίποτε άλλο… 

Έπειτα έσβησε σαν κεράκι και χάθηκε απ' τον ουρανό.

Ευγενία Φακίνου, «Το αστέρι των Χριστουγέννων», εκδ. Κέδρος

    Ερωτήσεις

·         Πώς ονόμασαν οι άνθρωποι το αστεράκι;

·         Ποιους είδε το αστεράκι να περπατούν στην έρημο;

·         Τι είδε το αστεράκι μέσα στη σπηλιά;

·         Τι συνέβη στο αστεράκι στο τέλος της ιστορίας;